Welke kleuren heb jij in de diepte?

Welke kleuren heb jij in de diepte? Je zal misschien denken: wat een rare vraag. En toch is die vraag niet zo gek.

Mijn zomer gaf me daar een heel verhelderend antwoord op. Zoals misschien velen van jullie weten, ben ik inmiddels een fervent duiker. Wat het me brengt is rust, een meditatieve staat en ongelooflijke helderheid in mezelf. En een gevoel van ultieme vrijheid.

Eenmaal weer thuis, zag ik ineens heel helder de metafoor van de oceaan met zijn kleuren. Als we naar de oppervlakte kijken, zien we de golven of juist een heel rustig rimpelloze zee. De zon glinstert op het water, vogels vliegen over, en misschien heb je het geluk een dolfijn te zien spelen. We zien totaal niet wat er onder de oppervlakte is. Maar als je besluit om dieper de zee in te duiken, begint een wonderbaarlijke transformatie. De kleuren vervagen langzaam. Als eerste verdwijnen de warme kleuren en als eerste de kleur rood. En laat dat nou juist mijn lievelingskleur zijn. Ga je dieper, dan blijven de koude blauwtinten over, tot alleen een grijze schaduw overblijft.

Maar neem je een lamp mee naar de diepte, dan komt ineens alles weer tot leven. Rood koraal, paarse sponzen, felgroene planten en levendige vissen die je eerder in een grijzige staat zag, worden zichtbaar. De kleuren waren er altijd al, maar ze hadden licht nodig om tevoorschijn te komen. Het benam me bijna de adem van tijd tot tijd. Gelukkig kan ik inmiddels heel goed met mijn ademautomaat overweg!

De diepte in jezelf
Dat dit fenomeen ook voor mensen geldt, zag ik dus toen ik al even weer aan het werk was. In het dagelijks leven zien we vaak alleen de buitenste laag van iemand: hoe ze praten, zich kleden, en hun directe acties. Iemand kan stralen en schitteren. Nukkig en onbeholpen lijken. Maar zien we alles? Het antwoord is natuurlijk: nee. Iedereen heeft meer kleuren dan we in eerste instantie kunnen zien en soms lijken de kleuren volledig vervaagd te zijn.
Als we nou eens met een lampje op de verborgen lagen zouden schijnen, wat zouden we dan zien? Kunnen we de dieper verborgen emoties en talenten dan zien? De kleur weer laten stralen, zoals ze altijd al waren? Ik bedacht dat ik dat eigenlijk altijd doe in mijn praktijk. De verborgen kleuren weer naar boven halen, mensen het contact met hun eigen diepe, kleurrijke oceaan weer laten herinneren.
En juist in groepen is het vaak extra moeilijk voor velen. Laat jij je werkelijk in je gehele, complexe kleurenpalet zien aan iedereen? Of toon je dat waarvan jij denkt dat het gewaardeerd en geaccepteerd wordt? Oftewel: blijf je aan de oppervlakte of mag iedereen jouw diepe oceaan zien?

Licht schijnen op het onzichtbare
In alle relaties (of dat nou intieme-, werk-, of vriendschapsrelaties zijn), is het essentieel dat mensen zich gezien en gehoord voelen. Om de diepe lagen te kunnen laten zien is er vertrouwen nodig, empathie en steun. Dat is als het meenemen van een lamp naar de diepten van de oceaan. Net zoals de diepzee vol levendige kleuren zit die we zonder licht niet kunnen zien, zitten mensen vol verborgen talenten, passies en emoties die misschien pas zichtbaar worden als er aandacht aan wordt besteed. En net zoals het een adembenemend gezicht is wanneer je de kleuren van de oceaan werkelijk ziet, is het even prachtig om te zien hoe mensen opbloeien wanneer ze worden erkend voor wie ze echt zijn.
​
Welke kleuren heb jij?
Ik vind deze metafoor van de oceaan super krachtig: wat je aan de oppervlakte ziet, is slechts een heel klein deel van wat er werkelijk is. Of het nu gaat om een diepzee vol kleurrijke vissen, of een persoon met lagen aan talenten en emoties, de ware schoonheid zie je pas als je bereid bent om dieper te kijken en er licht op te schijnen. Laten we daarom, net als diepzeeduikers, nieuwsgierig zijn naar de dieptes in onszelf en in anderen, want wie weet welke prachtige kleuren daar verborgen zitten, klaar om ontdekt te worden.
 

---